Էլ ոչ մի վիշտ, էլ ոչ մի ողբ,
Ոչ մի կսկիծ, կամ էլ մորմոք,
Ոչ մի դատարկ հույս կամ աղոթք,
Կամ բյուրեղյա երազ անհոգ.
Անցան դարեր:
Բավ է դիեր ու հեկեկանք,
Բավ է՝ մեր ծեր ցավը ողբանք,
Հերիք՝ անխելք մխիթարանք.
Հոգնել եմ ես:
Որքան հետքեր գաղթականի,
Որքան տներ առանց ծխի,
Իբրև վկայք՝
Դեռ չմարած մեր պարտքերի:
Որքան աղոթք անզեն իզուր
Եվ սխրանքներ անհատների,
Պարապ գանգեր՝
Առանց մարմին ու անլեզու:
Կար լոկ դիմակ վստահության,
Միայն ստվեր խիզախության,
Եվ, իբր վերջ,
Ապտակն ուժգին մեր պատմության:
Սա է աղոթքը մեր դարի,
Սա է պատգամը մեր ծառի,
Այս գորշ վիժվածքը
Պատմության և մեր հողի:
Եվ չի փոխվել աշխարհը սին,
Եվ չեն փոխվել արև լուսին,
Նայեք այսօր ձեր դեմքերին,
Նայեք այսօր ձեր աչքերին:
Հոգնել եմ ես...
Ինչ էր երեկ նույնն է այսօր,
Նույն բզկտումն ամենազոր
Եվ պառակտված, փշրանք դարձած
Մի ժողովուրդ:
Նայեք իրար, նայեք ձեր մեջ,
Ինչ կա հզոր հաղթող հավերժ,
Եվ որն է խաչը հավատքի,
Ով է հայր մեր:
Արդեն բավ է միմյանց խաբենք,
Քանի դեռ ուշ չի, կանք դեռ մենք,
Քանի դեռ սուրը ոսոխի
Ճամփին է դեռ:
Էլ ոչ մի վիշտ, էլ ոչ մի ողբ,
Ոչ մի կսկիծ, կամ էլ մորմոք,
Ոչ մի դատարկ հույս, կամ աղոթք,
Կամ բյուրեղյա երազ անհոգ.
Անցան դարեր: