Ահա և վերջ...
Վերջ հարաժամ և հարատև,
Իբրև վերջին փակվող մի էջ,
Եվ վերադարձ չկա արդեն:
Օ՜ հարազատ, խզված ձայներ,
Դու իմ վերջին, վերջին աղոթք,
Բանտված հոգու արվարձաններ,
Շղթայակիր ու մենավոր:
Ահա եվ վերջ...
Սրտում անզոր մի աղաղակ,
Օ՜ անավարտ, վերջին իմ երգ,
Դու իմ վերջին մայրաքաղաք:
Հիմա մենք ու՞մ ենք հավատում,
Ո՞ւր է հոգու եկեղեցին,
Մենք հաղթեցինք պատերազմում
Սակայն պարզվում է՝ պարտվեցի՞նք:
Ահա եվ վերջ...
Ինձ ասում է մի ձայն խորքից,
Լոկ դիմակն է հիմա խոսում,
Որ խամաճիկն է ամբոխի:
Երգն այն նետն է ազատության
Ու նիզակը՝ առասպելի:
Բել ոսոխին Հայկը հաղթեց...
Կամ հակառակը՝ երևի՞...
Եվ էջերն է փակում առասպելը հոգնած,
Քարացած մի արձան, պատմություն մոռացված,
Չկա սկիզբ և ավարտ այս հավերժ պայքարին,
Վերացվող ձեր տեսակը հանձնվում է Բելի՞ն...
Ահա եվ վերջ...
Հայկը պարտվեց ոսոխ Բելին...
Ահա եվ վերջ...
Ես պարտվեցի ահեղ մարտում:
Խփվել է երգն իմ անավարտ,
Սակայն ինչո՞ւ չի ավարտվում:
Օ՜ հարազատ, խզված ձայներ,
Դու իմ վերջին, վերջին աղոթք,
Բանտված հոքու արվարձաններ,
Շղթայակիր ու մենավոր:
Ահա եվ վերջ...
Սրտում անզոր մի աղաղակ,
Օ՜ անավարտ, վերջին իմ երգ,
Դու իմ վերջին մայրաքաղաք:
Հիմա մենք ո՞ւմ ենք հավատում,
Ո՞ւր է հոգու եկեղեցին,
Մենք հաղթեցինք պատերազմում
Սակայն պարզվում է ՝ պարտվեցի՞նք:
Եվ էջերն է փակում առասպելը հոգնած,
Քարացած մի արձան, պատմություն մոռացված,
Չկա սկիզբ և ավարտ այս հավերժ պայքարին,
Վերացվող ձեր տեսակը պարտվում է Բելին...
Ահա եվ վերջ...
Հայկը պարտվեց ոսոխ Բելին...