Կապույտ երկնքի ոսկեղեն աստղե՛ր,
Ձեր հեռվից դուք միշտ տեսնում եք նրան.
Ասացե՛ք, արդյոք նա էլ թախծո՞ւմ էր,
Արդյոք տրտո՞ւմ էր նա էլ ինձ նըման:
Խորհրդագետնե՛ր, դուք տեսնում եք միշտ.-
Արդյոք մենա՞կ էր նա էլ ինձ նըման,
Թե՜ ընկեր գտած ժպտում էր անվիշտ,
Եվ փայփայում էր, և սիրում նրան:
Խորհրդագետնե՛ր, դուք ժպտում եք լուռ,
Դուք լուռ ժպտում եք իմ ցավի վրա.
-Նա քեզ մոռացած՝ վաղուց ամենուր
Ծաղրում է քո խենթ խոսքերը հիմա...