Հեռվից մի զանգ է ասես ղողանջում,
Հեռ|ից բուրում է ծաղիկ մի տխուր,
Եվ այս քնքշանքը ինձ նորից տանջամ,
Երակներիս մեջ հեկեկում է խուլ...
Ի՞նչ անեմ, ասա, չտանե՞մ ու տամ
Հեռու դաշտերում մահացող խոտին,
Ծաոերին այս մերկ, ջրերին տարտամ,
Այս աշնանային վաղ առավոտին:
Ի՞նչ անեմ, ասա, մխում է նա թաց,
Մխում է անվերջ ու չի մոխրանում,
Շուրթերիս վրա դողում է հանկարծ
Որպես հեռավոր ու կորած անուն:
Գնում է, վերջին տերևին թառում,
Նրա հետ դողում անկումի ահից
Ու ձեռքերիս մեջ հանկարծ նվաղում
Մեկին շոյելու մաքուր ծարավից: