Երբ ասում են, թե դու, հող հայրենի,
Հայրենիքն ես հասկի ու ցորենի,
Հավատում եմ դրան ես սրբորեն...
Ցորենի հոտ ունի արևը քո,
Ցորենի համ ունեն բառերը քո,
Եվ մաքուր է խիղճդ որպես ցորեն:
Ցորեն արտի նման քեզ տրորել,
Հողմերին են տվել, հունդդ ցրել,
Բայց միշտ կանաչել է նորից արտդ,
Խոր ակոս են դարձել ցավերը քո,
Ոսկե սերմ են դարձել տառերը քո,
Ցորեն արտ է դարձել մագաղաթդ։
Հասկի նման կանգնել ոսկեճակատ,
Հասկի հույս ես եղել, հասկի հավատ,
Եվ արդար է եղել ոգուդ հերկը,
Ցորենի խիղճ ունի Նարեկը քո,
Ցորենի ուժ՝ քո տաղն ու երգը քո,
Ցորենի հոտ ուներ մորս ձեռքը:
Իմ Հայաստան, իմ հող, իմ հայրենի,
Դու օրորան, ակոս դու ցորենի,
Հավատում եմ ոգուդ ես սրբորեն,-
Ցորենի հոտ ունի արևը քո,
Ցորենի համ ունեն բառերը քո,
Եվ հավերժող ես դու, որպես ցորեն...