Վահագն Դավթյան

ՏԵՐԵՎ ԵՆ ԱՅՐՈԻՄ...

Ոսկի է ու ծուխ... 
Տերև են այրում,
Այրում են աշնան 
Երազը ոսկի, 
Ծուխը դողում է, 
Բարակ գալարվում 
Կարոտի նման 
Ու չասված խոսքի...
 
Տերև են այրում... 
Ու դառնում է ծուխ,
Դառնում է մի բուռ
Ալևոր մոխիր, 
Այն, ինչ սոսափ էր, 
Սիրո դող էր սուրբ, 
Սրտի թրթիռ էր, 
Թրթիռ էր հողի...
 
Տերևն են այրում... 
Մի կծու մխանք, 
Կսկիծ է կծու 
Ու մի բուռ մոխիր...

1975թ.

Яндекс.Метрика