Այտեղ ծառերն իբրև կանաչ մարգարեներ
Իրենց սաղարթների խորհրդավոր խոսքով
Ինձ հուշեցին կամաց,
Որ կսիրես դու ինձ...
Օրը մեծ էր,
Ասես լույսի տերությունից
Վար էր իջել շքեղ մի կիրակ
Ու քայլում էր երկրի հովիտներով:
Այգեստանի ձեռքից հազիվ պոկված մի հով
Հիացումիս նման փարվում էր քեզ
Ու քեզ ոտից գլուխ երկրպագում։
Տարելիցն է հիմա այդ նույն օրվա,
Ու ես մենակ նստած իմ աչքերր փակում,
Ձեզ եմ ձայնում, ծառեր,
Մարգարեներ կանաչ,
Ասեք, ո՞ւր է հապա խոստումը ձեր,
Եթե իրավ էիք,
Հապա ինչո՞ւ եմ ես
Հուր ու ջրին այսքան ընտելացել։
Վկաներ իմ սիրո մարգարեներ կանաչ,
Այդ նա պատճառ եղավ, որ այս տարի
Ես այսպես լավ, այսպես լավ հասկանամ,
Թե ինչ խաղ է խաղում ծովի ալիքն այն խենթ,
Որ զարկում է ժայռին ու հեռանում,
Որ հակինթ է հանում ծովի տակից հանկարծ
Ու իսկույն ետ տանում...
Եվ հասկացա նաև
Թե ինչու է բարձունքն իր ոտքի տակ
Միշտ խորխորատ բանում...
Եվ հասկացա, այնպես լավ հասկացա
Նաև լեգենդն այն հին,
Ուր Լիլիթն է սուրում կրակի պես
Ու իմ նախահորը իր հետքերով տանում...
Օրը մեծ է...
Կարծես լույսի տերությունից
Նորից ցած է իջել մի կիրակի
Ու քայլում է երկրի հովիտներով...
Նորից բարակ մի հով
Սաղարթներն է հուզում այս ծառերի:
Ու ծառերը,որպես կանաչ մարգարեներ
Ինձ հուշում են թաքուն,
Որ կսիրես դու ինձ...
-Ուրեմն,քեզ ողջո՜ւյն, իմ նոր թախիծ,
Անքնություն, ողջո՜ւյն,
Ողջո՜ւյն ծարավ,
Ու ողջո՜ւյն ձեզ, ողջո՜ւյն,
Նոր սպիներ...