Թախծությո՛ւն, նետիր քո սքեմը սև,
Ու գնանք դեպի անձրևները ջինջ,
Նրանք հարության գաղտնիքը կասեն,
Իսկ մեզ դա է պետք և ուրիշ ոչինչ։
Գնանք, թաթախվենք նրանց լույս փոշով,
Մկրտվենք նրանց շնորհի մեջ տաք,
Աստղի պես բռնենք կաթիլը խոշոր
Ու կշռենք նրա հրաշքը հստակ։
Ու գնանք դեպի արտերի հեռուն
Եվ շնչենք նորից բույրը բարության,
Փշրենք հասկը շեկ ու մեր ափերում
Զգանք կարոտը անսպառության։
Եվ գնանք դեպի ծառերը կանաչ,
Նայենք, թե իրար ինչպես են փարվում,
Թե ազատ քամին, արևը հսկա ու կապույտն անափ
Ինչպես են փոքրիկ տերևին թառում։
Ու գնանք դեպի քարանճավը մով,
Մխրճվենք սիրտը ապառաժ քարի,
Ուր մեղուների ինքնագոհումով
Խոստանում է լույսն ու մեղրը վայրի։
Ու հետո այդպես անձրևաթաթախ,
Այդպես արևոտ և օրհնաբերան
Ընթանանք դեպի բարձունքը խաղաղ
Ու ոգենք այնտեղ աղոթքը լեռան...