Վահագն Դավթյան

ՏԱՂ ԿՐԱԿԻ

Այրվո՜ւմ ես ահա...
Բոցդ ոսկի է ու բոցդ բոսոր,
Եվ բոցիդ ծայրը
Նման է այնպես կապույտ թախծության.
Նման է այնպես
Յոթ երկնքի հետ շշուկով խոսող
Բանաստեղծության։
Այրվո՜ւմ ես, այրվո՜ւմ...
Եվ գեղեցիկ է տառապանքը քո,
Եվ գեղեցիկ է որպես արարում
Ու որպես սկիզբ,
Որպես ներշնչանք
Ու որպես կարոտ
Ու որպես սիրո անավարտ կսկիծ։
Այրվո՜ւմ ես, այրվո՜ւմ...
Եվ օրհնյալ ես դու, հրեղեն հառաչ,
Եվ օրհնյալ ես դու, կապույտ թախծություն,
Ծուխդ՝ երկնքին,
Մոխիրդ հողին խառնելուց առաջ,
Դառնում ես կապույտ բանաստեղծություն...

Яндекс.Метрика