Իջնում ես նորից...
Բայց այն օրերին ուրիշ էիր դու,
Դու այն օրերին ասես ավելի սպիտակ էիր,
Ավելի թեթև, ավելի մաքուր,
Դու այն օրերին ասես տաք էիր:
Իջնում էիր դու...
Եվ անցնում էր նա թեթև ու հպարտ,
Եվ անցնում այնպես, ասես կրկնում էր քո նազանքը, ձյուն,
Նա, որ աղջիկ էր սեթևեթ ու չար,
Բայց ուներ քնքուշ մի ծաղկի անուն:
Եվ ամբողջ օրը շրջում էի ես մենակ ու տրտում,
Եվ ամբողջ օրը ճերմակ երազդ իջնում էր ծունկի,
Եվ ամբողջ օրը շուրթերիս վրա հալչում էիր դու
Ու թողնում այնտեղ համը երկնքի:
... Ես շատ եմ ապրել...
Կորստի ցավ կա իմ երակներում,
Եվ կարոտներ կան,
Որ թաքուն լալիս ու տնքում են խուլ
Եվ կանչում են ինձ, կանչում այն հեռուն,
Ուր դու ես իջնում
Առաջվա նման թեթև ու տխուր:
Գնամ, մոլորվեմ
Քո այղ սպիտակ թեթևության մեջ,
Որ առաջվա պես ինձ ոտից գլուխ քո լույսը կնքի,
Որ շուրթիս վրա հալվի նորից քո փաթիլն անեղծ
Ու թողնի այնտեղ համը երկնքի...
Գնամ, մոլորվեմ...
Ու իմ քայլերից թող զարթնի հանկարծ
Քո հողմն սպիտակ, որ քուն է մտել դաշտում ամայի,
Եվ կորուստներիս ու կարոտներիս կսկիծը առած.
Թող վայի մենակ ու տխուր վայի...