Վահագն Դավթյան

ՏԱՂ ԱՆԱՆՁՆԱԿԱՆ

Եվ ես ասում եմ. 
Օրհնյալ են նրանք ու երանելի, 
Ովքեր օրերի թախծության միջով 
Ընթանալ գիտեն դեպի ակունքր, 
Որ խղճի պես է, հավատի նման...
Եվ նրանք, ովքեր հավքի թևի մեջ 
Զգում են իրենց սեփական հոգին 
Եվ թպրտում են կապույտի տենչով 
Ու հեռուների կարոտով մաքուր:
Եվ նրանք, ովքեր
Չվող հավքերի հեռու կանչերում
Եվ սոսափներից նրանց թևերի
Աշխարհի տխուր, ամենատխուր երգերն են լսում:
Եվ նրանք, ովքեր 
Գիտեն վայելքը խոստովանության 
Եվ ծանրությունը գիտեն արցունքի, 
Եվ գիտեն նրա թեթևությունը:
Եվ նրանք, ովքեր զարմանալ գիտեն
Խոտով, անձրևով ու ճառագայթով
Եվ գիտեն քամու շշուկների մեջ
Վաղուց մահացած մարգարեների հառաչը լսել:
Եվ նրանք, ովքեր
Վերծանել գիտեն ու գիտեն կարդալ
Անծանոթ կնոջ գաղտնագիրը լույս,
Եվ նրանք, ովքեր չգիտեն կարդալ ու մոլորվում են:
Եվ նրանք, ովքեր
Արևածագը խմում են որպես ներշնչման գինի
Ու մայրամուտին գեղեցկանում են ու սրբանում են,
Ինչպես վաստակած սերմնացանները...

Яндекс.Метрика