Սի՛րտ, ես գլուխս եմ խոնարհում քո դեմ...
Դու այսքան փոքրիկ, բայց մի մեծ խղճի
Ապաստան դարձար,
Այրվեցիր այսքան, այսքան մխացիր,
Բայց չմոխրացար:
Գլխիս հետ հավետ վեճի մեջ մտած
Դու քեզ վատնեցիր,
Երբ արդար չեղա, դու շիկնանք դարձար
Ու ինձ մատնեցիր:
Ո՛ր տեղս էլ ցավեց, զարմանքով տեսա,
Որ այնտեղ ես, սիրտ,
Որ ասպետորեն ցավերն իմ բոլոր
Առնում ես ուսիդ:
Դու այսքան փոքրիկ, բայց ամբողջովին
Երգ ես ու արյուն...
Սի՛րտ, ես գլուխս եմ քո դեմ խոնարհում: