Ո՛չ, ես չեմ կարող մոռանալ նրան,
Այն խարտիշահեր, ջահել զինվորին...
Նա ընկած էր բաց դաշտի մեջ գարնան՝
Գլուխը դրած հայրենի հողին։
Սրտին էր դիպել գնդակն արճիճե,
Ճակատի վրա դեռ քրտինք կար պաղ,
Եվ ինձ թվում էր, թե նինջն է իջել
Նրա կոպերին՝ մանկորեն խաղաղ,
Եվ ինձ թվում էր, թե նա չի մեռել,
Թե պառկել է նա ծաղկունքի մեջ սուրբ
Ու իր ականջը մայր հողին դրել,
Հեռվից տուն կանչող մոր ձայնն է լսում...