Վահագն Դավթյան

ՆԵՐԲՈՂ ՄԱՅՐԵՆԻ ԼԵԶՎԻՆ

Դու՝ սեր առաջին, առաջին մորմոք, առաջին աղոթք, 
Որ տառապանքով փոխվեցիր բառի ու դարձար լեզու...
Ու երբ «Հայրենիք» անունը տվինք հողին այս քարոտ,
«Մայրենի» դրինք անունը քո սուրբ...
 
Եվ դու դարեդար մեզ շնորհեցիր կանչը քո արյան, 
Համը քո հացի, եռքը քո գինու, ցոլքը քո հրի, 
Տվիր պղնձե այս քարափների կռինչը վայրագ 
Ու քնքշությունը լացող մամուռի։
 
Մեզ նավասարդյան առավոտների լույսով օծեցիր 
Եվ մկրտեցիր առասպելների ուժ ու զորությամբ, 
Աստվածների հետ քո աստվածային լեզվով խոսեցիր, 
Ոսոխների հետ՝ որոտով քո բամբ։
 
Ու մենք դարձրինք քեզ երդում, ոգի, դարձրինք աստված 
Թեև գիտեինք, որ աստվածները զոհ են պահանջում, 
Եվ Ավարայրում ընկանք արնաքամ, ընկանք ծվատված,
Բայց չզիջեցինք և ոչ մի հնչյուն։
 
Ու երբ փուլ եկավ մեր կամարների թռիչքը հպարտ, 
Կամար ոգեղեն՝ դու մեր ոգու հետ հարատևեցիր, 
Երբ սյուները մեր ծնկները ծալած ընկան դիտապաստ, 
Դու՝ սյուն հրեղեն, երկինք թևեցիր:
 
Երբ ողկույզը մեր առան արշավող սմբակների տակ, 
Գինի սրբազան՝ մեր շրթունքները դու համբուրեցիր, 
Ու երբ խլեցին ու խափանեցին թոնիրը մեր տաք, 
Դու՝ հաց անսպառ, նորից բուրեցիր։
 
Եվ մենք քեզ համար, մեր մեսրոպատառ, խորհուրդ մեր խորին,
Եվ մենք քեզ համար, մեր մեծասքանչ, մեր ոսկեղենիկ, 
Ելանք ազգովին, բռնեցինք ահեղ ճամփան Դեր-Զորի, 
Մեր կեսը տվինք, բայց քեզ չտվինք։
 
Քանզի գիտեինք, որ քեզ սրբորեն կոչել մայրենի, 
Քեզանով ենք մենք դարեդար հառնել, առել շունչ ու կյանք 
Ու թե քեզ դավենք, ուրեմն չունենք հող ու հայրենիք, 
Ու թե քեզ դավենք, ուրեմն չկանք։
 
Եվ հիմա, հիմա, անթեղի նման քեզ պիտի տանենք, 
Քեզ պիտի տանենք իբրև հրդեհից ազատված մանկան, 
Հողմերից փրկված կանթեղի նման քեզ պիտի տանենք 
Եվ տանենք իբրև երդում ու պատգամ։
 
Եվ տանենք պիտի իբրև առաջին հավատ ու աղոթք,
Եվ տանենք պիտի իբրև սրբազան հաց, գինի ու հուր...
Եվ հիշենք, որ երբ «Հայրենիք» ասինք հողին այս քարոտ, 
«Մայրենի» դրինք անունը քո սուրբ:

1980թ.

Яндекс.Метрика