Հայոց երկնքի մեջ լուրթ ու անամպ,
Հայոց ավանդական ու հին հողում
Իր պետական շուքով ու վեհությամբ
Մեր պետական դրոշն է փողփողում։
Օծված է նա բախտի մեծ արևով,
Կանգնած է մեր տենչի լույս գագաթին,
Այնքան բարձր է, որ իր բոսոր թևով
Ասես քսվի պիտի Արարատին։
Ծփում է նա, ու լույս ծփանքի տակ,
Իմ Հայաստան, հողդ է ծիածանվում,
Այդպես հպարտ, այդպես բարձր ու շիտակ
Քո դարավոր երազն է ծածանվում։
Զավակներդ մահով ասպետական
Մարտերի մեջ ընկան դար ու դարեր,
Երազեցին դրոշն այս պետական,
Ինչպես երազում են կյանք ու արև։
Եվ արդ ծփում է նա մետաքսահյուս,
Ծփում է նա հպարտ, ասես թևում,
Իբրև կյանքի փարոս ու իբրև հույս
Համայն հայությանն է նա երևում։
Օծված է նա բախտի մեծ արևով,
Կանգնած է մեր տենչի լույս գագաթին,
Այնքան բարձր է, որ իր բոսոր թևով
Ասես քսվի պիտի Արարատին:
Այստե՛ղ, հենց սրտի մեջ իմ աշխարհի,
Այստե՛ղ, նոր ոստանում իմ հայկական
Ծփում է նա շնչից բարձունքների
Եվ ծփում է շնչից հավերժության: