Կանգնել է նա ժայռի ծերպին,
Կանգնել բարակ, թեթև
Ու խշշում է՝ սաղարթներին
Մի կապուտակ եթեր։
Աշուն է ուշ...Ոտից գլուխ
Բռնկվել է ոսկով
Ու այնպես է նա ցոլցլում,
Որ չես պատմի խոսքով։
Մագաղաթյա ոսկեբանված
Մի հին մատյան գիտեմ,
Ասես նրա էջից հանված
Հրաշք թուփ է իմ դեմ։
Հազա՜ր ափսոս, շատ է անհաս,
Հենց երկնքի քունքին,
Ուխտավորի պես բարձրանաս,
Դեմը իջնես ծունկի...