Վահագն Դավթյան

ՄԱՅՐ

Մա՛յր իմ, նոր եմ հասկանում, որ Հայաստանն էիր դու 
Որի սրտով աշխարհի բոլոր հողմերը անցան, 
Որ դու էիր հերարձակ ու արցունքոտ, ու տրտում 
Նստել ավեր Անիի բեկորներին սրբազան:
 
Մա՛յր իմ, նոր եմ հասկանում, որ Հայսատանն էիր դու
Այդքան փխրուն ու ամուր, այդքան տանջված ու արդար,
Խորհրդավոր մեր ոգին, մեր արյան ձայնն էիր դու, 
Որի գաղտնիքը, ավաղ, անզոր եղա ես կարդալ:
 
Մա՛յր իմ, նոր եմ հասկանում, որ Հայաստանն էիր դու
Որի առջև երկյուղած կարկամել եմ ու լռել,
Եվ սիրո խոսքն իմ չասված, խոստովանանքն իմ տրտում
Արթնանում է գիշերով ու մղկտում ինքնիրեն...

1980թ.

Яндекс.Метрика