Աշուն է ուշ... ճամփիս վրա
Բարդիները կանգնել շարքով,
Սրսփում են կապույտն ի վեր
Մի ոսկեվոր հոգեվարքով:
Ես վաղուց եմ ընկել ճամփա,
Խենթ որոտներ կային օդում,
Լեռան շուրթին շանթերը շեկ
Աստղեր էին ասես զոդում:
Զրնգում էր մի զով քամի,
Վրնջում էր մի հովատակ,
Եվ ինձ առած տանում էին
Անհայտության հովիտը տաք:
Ու ես հավքեր էի տեսնում`
Փետուրներին կապույտ ու բոց,
Կտուցներին՝ երկինքն արար
Իբրև հսկա մի ծլվլոց :
Իսկ ծաղիկներն այնքան անհայտ,
Զարմանալի էին այնքան,
Որ թվում էր դաշտում ցրված
Երազանքներ են մանկական:
...Հիմա արդեն աշուն է ուշ,
Իր հեռավոր մթնշաղից
Ձին դոփում է որպես կարոտ,
Քամին զնգում որպես թախիծ:
Գնում եմ ես... Աշնան բարդին
Գլխին առել ոսկե մի խույր,
Խոսք է հուշում ինձ շշուկով,
Ու շշուկը շա՜տ է տխուր...