Տուն եմ դարձել, բայց ողջ գիշեր
Իմ աչքերում տենդոտ
Դեղին լեռներ, լեռներ են շեկ,
Լեռան ծարավ ու տոթ։
Մեկն ուզում է ծունկը ծալի
Ու խոնարհվի խոհեմ,
Որ մեկ հատիկ փրկված ծառի
Հողն արցունքով ցողեմ։
Այն մեկն ուղտի համբերությամբ
Իր ծարավն է ծամում,
Երազում է ծանրիկ մի ամպ
Եվ սպասում քամուն։
Այն մեկն ըմբոստ վեր է սուրում
Լեռնապարի միջից
Ու երկնքի սիրտն է խրում
Պղնձացած մի ճիչ։
Մեկը՝ նվազ ու տենդահար,
Դարձել դեղին թախիծ,
Կարկամել է՝ անդունդն ի վար
Տապալվելու ահից։
Գալիս այդպես, գալիս հերթով
Աչքերիս դեմ չոքում
Ու ծարավից ճաքած շուրթով
Իրենց ցավն են ոգում։
Եվ զգում եմ, լեռներ իմ հին,
Իմ տառապած լեռներ,
Որ ձեզ համար ուզած պահին
Կարող եմ ես մեռնել...