Հայսատա՛ ն, իմ տուն, իմ ծուխ, իմ կրակ,
Իմ տաք ապառաժ, իմ այրված արոս,
Ջիղ իմ պղնձե, շիկացած երակ,
Կավ իմ ճաքճքած, շոգ իմ բարբարոս...
Ախ, իմը սեր չէ, որ խոստովանեմ,
Իմը կրակ է ու այրվող արյուն,
Իմը այն զոհն է, որ դար ու դարեր
Ողջակիզվում է քո Ավարայրում:
Հայաստա՛ ն, իմ հող, իմ մամուռ, իմ սեզ,
Ծերպերից կախված իմ կապույտ թախիծ,
Քարերից քամվող արտասուք իմ հեզ,
Քարերում նիրհող կրակե ծաղիկ...
Ախ, իմը սեր չէ, որ խոստովանեմ,
Իմը թախիծ է, մորմոք է արյան,
Քարերից քամվող արցունք է անեղծ,
Քարերում նիրհող հուր է սրբազան:
Հայսատա՛ն, իմ լյառ, իմ գագաթ, իմ լույս,
Հողմերին տրված դարավոր իմ ձյուն,
Դու` ձյունամրրիկ իմ խելակորույս,
Իմ ճերմակ հառաչ, իմ սո՜ւրբ մռնչյուն...
Ախ, իմը սեր չէ, որ խոստովանեմ,
Իմն այդ մրրիկն է, հողմն այդ, ահարկուն,
Նա գիշերներով զարթնում խելահեղ
Ու քարեքար է գլուխը զարկում...