Վահագն Դավթյան

ԿՈՐԱԾ ՏՈՂԸ

Կիսաքնիս խառն ու խռիվ ամպի մեջ 
Տող էր ծնվել ու ղողում էր իմ շուրթին, 
Որ, հիշում եմ, գեղեցիկ էր շանթի պես 
Ու թախծալի, ինչպես անբառ մեղեդին:
 
Արթնացել եմ, որոնում եմ ու չկա, 
Ցնդել է նա, ցողի նման չքացել, 
Եվ շուրթերիս լոկ իբրև հետք ու վկա 
Լույսի թեթև մի թրթիռ է մնացել:
 
Սկիզբն էր նա գուցե հրաշք մի երգի, 
Կամ երազված հրաշք երգն էր նա գուցե, 
Որ կարող էր բախել դուռը երկնքի, 
Որ կարող էր անհայտնի հետ զրուցել:
 
Տողը ոչինչ... Այնքան տողեր եմ ցրել, 
Բայց սրտիս մեջ դեռ կորուստն է մորմոքում, 
Թվում է թե ինչ-որ սեր եմ կորցրել, 
Ինչ-որ մեկի տաք աճյունին եմ չոքում...

1982թ.

Яндекс.Метрика