Վահագն Դավթյան

ԿԱՅԾՔԱՐ

Դու` ժայռեղեն իմ երկիր, իմ հողմահար, իմ վայրի...
Եվ ժայռ չեղար դու սակայն, նման եղար կայծքարի։
 
Ու երբ պայտած սմբակներ ու նիզակներ դիպան քեզ, 
Քո մեջ նիրհող հրեղեն առեղծվածը բռնկեց։
 
Երբ ուզեցին քեզ փշրել, պեծին տվիր ու կայծին, 
Եվ կայծիդ մեջ քո հոգու հրաշքները ցոլացին։
 
Եվ արյունդ հնամյա, որ այդքան ծանր է տնքում, 
Երակ ունի կայծքարի ու կայծքարի բռնկում։
 
Եվ չտեսան, որ անգամ կարոտներիդ մեջ փխրուն, 
Որ արցունքի՛դ մեջ անգամ կայծքարի ցոլքն է տխրում։
 
...Շա՜տ եմ խորհել քո մասին, կշռել չարն ու բարին
Եվ հավատում եմ, սակայն, ես քո հոգու կայծքարին: 

1981թ.

Яндекс.Метрика