Անդունդների մութը խմած,
Ժայռերն ի վեր ելնում է ձիգ,
Բանաստեղծի ճամփի նման
Վտանգավոր ու գեղեցիկ:
Նա մերթ շանթ է ղառնում ասես.
Մերթ խառնվում մուժ ու մեգին,
Բանաստեղծի ներշնչման պես
Անբռնելի ու անմեկին:
Քրքրվում է փշերի մեջ,
Դեմ է առնում քար ու քերծի,
Տառապալի ու հողմածեծ,
Որպես բախտը բանաստեղծի:
Կայծակներ է գծում անվերջ,
Կայծակելով՝ ըմբոստանում
Եվ հետմահու լույս փառքի պես
Դեպի երկինք է նա տանում: