Ինչ-որ հեռու տեղ մոլորված գառի
Լալագին ու որբ մայունը հանգավ,
Եվ աստղը նորից բարդու կատարին
Թրթռաց, իբրև արծաթե զանգակ:
Կապույտ է հոսում վիհերով Մասյաց,
Եվ աստղալույս է լանջերով հոսում,
Մի աստվածային ներշնչման հասած,
Անտես ծղրիդն է հեռվից սաղմոսում:
Ճամփան մտորում, գնում է անվերջ,
Ուզում է, ասես, ինքն իրեն հասնել,
Մի ծեր տանձենի չոր ճյուղերի մեջ
Տարուբերում է ծաղկած երազներ:
Հողն իր մխացող խորհուրդը հանել,
Հյուսում է բարակ աստղային թելին,
Ծեր Արարատը մրափը վանել,
Քննում է անհայտն ու անքննելի:
Ուշացած հավքն է թևածում ճիչով,
Խռովում նիրհած մորմոքը մթան,
Իսկ ինչ-որ մեկը անհունի միջով
Գնում է անհայտ մի լողարկության: