Հայոց իմ հող, հայոց երկիր՝
Լեռ ու կատար, վիհ ու անկում,
Դու ինձ կյանքում ստեղծեցիր
Քո պատկերով ու քո հանգույն։
Դու կապուտակ կատարներիս
Տվիր մաքուր ցոլանք ու ձյուն,
Անդունդներիս ու վիհերիս՝
Խուռն ու խռով մի թախծություն։
Ինձ արցունքոտ լույսը տվիր
Քո արցունքոտ լճակների,
Շնորհեցիր ծաղիկը հիր
Քո մամռոտած փչակների։
Քարափներիդ ծարավը տաք
Ու ճիչը տաք տվիր դու ինձ
Եվ կախեցիր կոպերիս տակ
Աղբյուրներիդ երազը ջինջ։
Հողիդ փխրուն բարությունից
Գորով տվիր դու մատներիս,
Որձաքարիդ զորությունից
Երակ տվիր արմատներիս։
Հայոց երկիր, հայոց իմ հող,
Դու՝ անմեկին, դու՝ գաղտնարան,
Արայի պես նետահարվող,
Բայց և հառնող, որպես Արան...
Դու իմ արյան հյուլեներին
Տվիր մի փակ, ցավոտ այրում,
Բայց և տվիր գաղտնիք մի հին,
Որ դո՛ւ գիտես լոկ աշխարհում:
Հանդեսներից նավասարդյան
Տվիր գինու և հացի տոն
Ու խոցերից քո ճգնության՝
Մի ծնկաչոք ծարավ ու ծոմ։
Մկրտեցիր ինձ Նարեկիդ
Տառապանքով անեզրական,
Բայց և տվիր դու Քուչակիդ
Սերը զվարթ ու մեղսական։
Կորուստներիդ ցավի հետ լուռ
Հույսի հացը տվիր դու ինձ,
Տառապանքից լույս քամելու
Առեղծվածը տվիր դու ինձ։