Աշնանամուտ է... Իմ լեռնաշխարհն է շողում ոսկեվոր,
Մասիսի վրա լույսի ծվեն է ձյունը նորապատ...
Քայլում եմ, քայլում... Չգիտեմ սակայն, թե ի՞նչ խոսքերով
Եվ ինչպե՞ս լինեմ ես շնորհապարտ
Նրանց, որ հողն այս, փոքրիկ այս հողը՝ նման նշխարի,
Փրկել դարերից, փրկել դավերից ագահ աշխարհի,
Փրկել են, բերել ու ինձ շնորհել...
Միայնության մեջ հաճախ եմ խորհել,
Ես ի՞նչ կանեի, եթե չլիներ հողն այս մի պատառ,
Թե ճամփիս վրա չխշշար բարդին այս բարձրակատար,
Թե չշնչեի բուրմունքն այս հողի, ուրցի, փշատի,
Թե աշնան քամին թոնրի հոտն առած, դեմս չվազեր,
Թե չշրջեի ճանապարհներին հին Արտաշատի,
Եվ ավերակն այս քարե լռությաբ
Ինձ նախնիներիս պատգամը չասեր:
Ես ի՞նչ կանեի, եթէ չլիներ հողն այս մի պատսռ,
Ինչո՞վ կլցվեր անհունը հոգուս,
Երակների մեջ իմ արյունատար
Ինչպե՞ս կխայտար և ինչպե՞ս դեպի սիրտս կհոսեր
Այն զգացումը,
Որ հողե մարդուն դարձնում է աստված
Եվ կոչվում է սեր...
Ինչպես ավիշը ծառաբունն ի վեր,
Նա մայր հողից է բարձրանում իմ մեջ երակ առ երակ,
Մի բուռ սրտիս մեջ դառնում է անծուխ, անբոց մի կրակ,
Այրում է, տանջում,
Եվ այնպես քաղցր է այդ տանջությունը...
Եվ տանջությունն այդ գուցե հենց ինքը՝ երջանկությունն է...