Զվարթնոց: Գիշեր: Լռություն է մեծ,
Հին ավերակի քարե տվայտանք...
Իսկ մկրտության ավազանի մեջ
Անձրևաջուր է ու աստղի ցոլանք:
...Աստղերի նման մանուկներ են մերկ
Մկրտվում քարե այս ավազանում,
Խունկի մխանք է, օրհնություն ու երգ,
Հույսն ու հավատը աղոթք են անում:
Լռություն է մեծ... Ոչ հուշ, ոչ անուն,
Անձրևաջուրը ցոլցլում է ջինջ,
Իսկ աստղը վերից այնպես է նայում,
Որ ասես ինքն էլ չի հիշում ոչինչ...