Եվ ոլորվում է մեր քարավանը,
Մեր քարավանը իջնում է վար,
Ձորից ելնում է Եփրատի ձայնը,
Ձորում որոտ է, փրփուր ու քար:
Գետը ծեծում է իր քարե պատը,
Գետը ողբում է ու մռնչում...
Տատս պատմել է, որ այծամարդը
Մթնով սրինգ է այստեղ փչում։
Որ նա մտնում է մթին այրերը,
Որ նա իջնում է ջրի հատակ
Եվ իր գանձերը, անգին քարերը
Հանում, փռում է լուսնյակի տակ։
Ու ես նայում եմ, ժայռերը թաց են,
Եվ արեգակն է ջրին ծաթել,
Այնտեղ փռվածը, այնտեղ ցրվածը
Անգին քարեր են ու սրմաթել։
Կամուրջը մոտ է, խենթ մռնչում են,
Ահեղ շնչում են ջրերը, տե՛ ս...
Մեր ձին խրտնում է ու վրնջում է
Ու փրփրում է Եփրատի պես:
Ջրերի ողբ է, ջրերի ճիչ է,
Ժայռը զնգում է իբրև զանգակ...
Ի՞նչ իմանայի՝ թողածս ի՛ նչ է
Եվ ի՛ նչ եմ տեսնում վերջին անգամ: