Գարնան առավոտ, դու այսօր այնքան մեծ ես ու բարի,
Ասես հանճարեղ մի երգ ես գրել,
Կամ ասես հենց նոր՝ վաղուց երազած, վաղուց բաղձալի
Մի կնոջ հետ ես դու ժամադրվել:
Գարնան առավոտ, դու այսօր այնքան ջինջ ես ու բյուրեղ,
Ասես չես տեսել մուժ ու թախծություն...
Բայց ես չգիտեմ, ինչո՞ւ եմ ուզում նստել ու գրել
Մի սաստիկ տխուր բանաստեղծություն...
Գուցե նրանից, որ հենց այսպիսի մի օր էր, երբ ես
Առաջին անգամ սիրահարվեցի,
Ու հետո սերս թախծություն դարձավ ու կարոտ մի հեզ.
Ու սիրտս դարձավ ցավի փակ խեցի:
Գուցե նրանից, որ քամին ծառից խլում է թերթեր
Եվ փռում իբրև ճերմակ հեկեկանք,
Գուցե նրանից, որ մինչև հիմա չգիտեմ ես դեռ,
Հրա՞շք ես, թախի՞ծ, թե՞ մորմոք ես, կյանք...
Գարնան առավոտ, դու այսօր այնքան ջինջ ես ու բյուրեղ,
Ասես չես տեսել մուժ ու թախծություն,
Բայց ես չգիտեմ, ինչու եմ ուզում նստել ու գրել
Մի սաստիկ տխուր բանաստեղծություն...