Մի ժամ էր արդեն, ինչ հողագնդում
Լռել էր որոտը ահեղ,
Մի ժամ էր արդեն, ինչ վերքը սրտում
Մեռնում էր զինվորը ջահել:
Հաղթության կանչից աշխարհն էր թնդում
Անզոր իր հրճվանքը պահել,
Բայց կռվի վերջին գնդակը սրտում
Մեռնում էր զինվորը ջահել:
Շատ էր երազել այդ օրվա մասին,
Երազել գարուն ու արև,
Եվ սակայն, հասած իր մեծ երազին,
Մեռնում էր զինվորը ջահել:
Շուրջը գարուն էր, ծաղկունք ու մայիս
Անցել էր գիշերը ահեղ,
Հրճվանքից ժպտում ու ցավից լալիս,
Մեռնում էր զինվորը ջահել: