Ես մոռացել էի, որ ամպրոպ կա կյանքում...
Օրը գորշ էր այնպես,
Երկիքն այնպես անգույն։
Կանաչ ծառերն անգամ,
Որ գիտեին սիրո սուրբ սարսուռով դողալ,
Լուռ կարկամել էին։
Ծաղիկների երանգն ասես քամել էին,
Թռչունները բոլոր իջել էին վերից
Եվ չգիտես, թե ուր ապաստանել,
Քամին մտել քարայր,
Սիրտ չէր անում իր տաք գլուխը դուրս հանել։
Բարակել էր առուն
Եվ չէր զարկում իրեն էլ քարեքար:
Այդ ամենը, այո, հենց այդպես էր, որ կար,
Բայց ոչ հողի վրա, այլ իմ սրտում...
Ու չգիտեմ ինչպես
Ու չգիտեմ ինչից
Հանկարծակի փոխվեց օրն այդ տրտում:
Ու չգիտեմ ինչպես
Խավարի ու լույսի խաղ սկսվեց հանկարծ...
Մերթ մթնեցին ամպերն ու մերթ տվին ոսկուն,
Մերթ արևը շողաց ու թաքնվեց իսկույն,
Մերթ ծանրացավ մի ամպ ու չանձրևեց սակայն,
Ու մերթ ամպերն ամեն լույս ու հրդեհ հագան...
Եվ այդ թովիչ խաղը խավարի ու լույսի
Մերթ խոստումի պես էր,
Մերթ նման էր հույսի...
Այդ ամենը, այո, հենց այդպես էլ եղավ
Եվ, սակայն, ոչ վերում,
Այդ ամենը եղավ
Իմ աչքերին նայող քո աչքերում:
Ու չգիտեմ ինչպես
Ամպի սրտում հանկարծ շքեղ շանթը շողաց,
Ու չգիտեմ ինչպես
Ամպի կոպին հանկարծ արտասուքը դողաց,
Ու չգիտեմ ինչպես սկիզբ առավ հանկարծ
Արտասուքով, լույսով, շանթերի շեկ խաղով
Ու կապույտով հարուստ մի խենթ տեղատարափ...
Խելագարվեց առուն, նետվեց քար ու քարափ,
Ծառը ծափեց, դողաց
Ու թրթռաց որպես կանաչ մի սիրտ,
Իսկ օդը, օդն ամռան
Ձնծաղիկո՜վ բուրեց...