Ռազմիկ Դավոյան

***

Չկա՛,

Չի՛ լինի,

Էլ չի՛ լինելու

Իմ սիրո համար

Հին ոգեշնչման տանջանքը անսուտ:

Ուրիշ մի սեր է թպրտում հիմա

Իմ կորած սիրո կորստյան համար: -

Սակայն օրերս էլ չեմ դարձնելու

Տառապանք ու սուգ՝

Ինքնապաշտպանման փշերը վրան,-

Ես հնարել եմ մի գետ՝ Արտասուք,

Եվ վախենում եմ կորցընեմ նրան:

Ես հնարել եմ մի գետ - Արտասուք -

Եվ վախենում եմ կորցընեմ նրան,

Իմ գետի վրա ղողանջում է լուռ

Իմ հին օրերի ցոլքը հուրհրան,

Գետիս ափերին թավշե հիրիկներ

Օրոր են ասում բույրով անանուն,

Գետիս ափերին ոսկե իլիկներ

Երգերիս համար

Ծաղկաթերթերից

Թելեր են մանում -

Իմ գետը այսպես գնում հանդարտիկ,

Ինքն իր հետ անգամ չի ուզում խոսել,

Գետիս ափերին շրջում են մարդիկ

Եվ արարում են տառապանք ու սեր:

Եվ աղերսում են փրկության լույսեր,

Եվ երազում են ցոլքը աստղերի,

Եվ ծաղկեցնում են անծաղիկ հույսեր,

Որ իրենց ցավին ամոքում բերի:

Անծաղիկ հույսեր, անծաղիկ երազ,

Եվ համատարած ծաղկած լռություն,-

Իմ գետը այսպես գնում հանդարտիկ,

Գնում է դեպի անսահմանություն:

Իմ գետի խորքում իմ աչքերը զույգ

Սիրո մարգարիտ փնտրելով կորան,-

Ես արարել եմ մի գետ - Արտասուք -

Եվ վախենում եմ կորցընեմ նրան:

Ոչինչ չի լինում աշխարհում այնպես,

Ինչպես որ գետը մենավոր ու ծույլ,

Ինքն իր հառաչից խլացածի պես

Անվերջ քերում է իր ափերը ծուռ:

Աննկատ ցավով քերում է անվերջ

Անհավատալի մի մեծ տրտմություն.-

Անհայտ ճամփեքով, անանուն մի գետ

Գնում է դեպի անսահմանություն: