Ռազմիկ Դավոյան

ՆԱՐԵԿԱՑՈՒՑ ՀԵՏՈ

Ծառից տերևը ներքև ծուրուրաց,
Ինչպես վրձինից երանգը կաթեր,
Եվ մայթի վրա նկարեց տերև:
 
Քամին բիբերիս վրայով սուրաց,
Իսկ արևն ելավ ու լճի խորքում
Նկարեց սառը աշունքվա արև:
 
Ես լճի ափին վանք նկարեցի,
Վանքի մի խցում՝ թափթփված երգեր,
Թելն էլ զանգակի լեզվակը բռնեց,
Որ զանգի. «ծըլը՜նգ»,- աշուն է եկել:

Яндекс.Метрика