Ռազմիկ Դավոյան

ՄԵՂՈՒՆ

Երկիրը շո՜գ, քրտնա՜ծ պտտվում էր անվերջ,

Օդը զարհուրելի ժանգահոտ էր բուրում,

Ու տնքում էր կյանքը՝ ցավագնորեն հոգնած,

Երկաթի հոսք տանող անծայր փողոցներում:

Ու տնքում էր կյանքը:

Ու չեմ հիշում ոչինչ:

Ու մշուշը դեղին՝

Ուղեղիս մեջ քնած,

Փոշու հատիկներով գուրգուրում էր բառեր՝

Խեղդող կարոտների զառանցանքով գնած:

Ճկկում էին բառեր:

Ու չեմ հիշում ոչինչ:

Ճկկում էին քնատ ճնճղուկների հանգույն,

Պատեպատ էր խփվում

Մի փուչ իմաստություն՝

Օրերի մեջ տկար,

Եվ կյանք կոչվող անմիտ մի եռուզեռ անգույն:

Ու փողոցներն ահա,

Երկաթի հոսքն անփայլ,

Ու ես մայթի վրա՝

Անմիտ, զառանցական,

Իբրև հավատարիմ իմ օրերի ոգուն՝

Կապում էի իրար

Իմ անցյալն ու ներկան:

Ու տոթը սև, դեղին, կարմիր կայծկլտոցով

Կտցահարում էր իմ երազները թաղված,

Ու մի մեղու,

Ահա,

Անձայն ու անբզզոց,

Աջ ու ձախ էր ճոճվում՝

Օդում կախված:

Մեղուն:

Օդում կախված:

Այնպես:

Առանց ձայնի:

Անհեթեթ էր կարծես,

Զարմանալի անմիտ,

Զարմանալի փափուկ:

Աստված իմ, ի՜նչ մեղու,

Որ թևերը զնգան,

Ու նա ձայն չհանի:

Ու ես սիրո տամուկ բառեր էի փնտրում,

Որ ազատվեմ այդ շոգ մեղկությունից նսեմ,

Ես ինձ տանում էի խորքը անտառների,

Որ մի շշուկ ,

Մի ձայն,

Կամ մի շրշյուն լսեմ:

Ուզում էի ամպեր,

Հեռաստաններ մաքուր,

Ու գետերի խշշոց,

Ու խոտերի սոսավ,

Եվ ինձ թվաց նույնիսկ ինչ-որ ակնթարթում,

Ինչ-որ մի բան սրտի՞ս, թե՞ ականջիս հասավ:

Սակայն երկիրը շոգ,

Պտտվում էր անվերջ,

Մեքենաներն էին փողոցն ի վեր կանգնած.

Եվ, ո՜վ զարմանք,

Մեղուն բեռնաթափը ծակեց,

Ծակե՛ց,

Անցա՛վ մեղուն,

Ու մի հազար դար էլ այն կողմ գնաց:

Երկիրը շո՜գ,

Քրտնա՜ծ,

Պտտվում էր անվերջ,

Օդը զարհուրելի ժանգահոտ էր բուրում,

Ու տնքում էր կյանքը՝ ցավագնորեն հոգնած,

Երկաթի հոսք տանող անծայր փողոցներում: