Երբ ուրիշ կլինեն օրերն արդեն,
Երբ ցնդած կլինեմ ցնորքի պես,
Բիբերիդ խոնավ ճանապարհով
Ես անակնկալ կմտնեմ ներս:
Մի օր իմ դարձի անհույս պահին
Կբացես դուռն՝ իմ հուշի դիմաց,
Կդողան մատները քո երկնային,
Կդողան սերերը մատներիդ մեջ,
Չկորցրած ու չգտնըված:
Դու մեղմ կթեքվես իմ տողերին,
Ինչպես որ լքված հուշն են կարդում,
Եվ մի կողմ թողած խոհ ու տարիք,
Մի կապո՜ւյտ-կապո՜ւյտ ակնթարթում
Կհառաչես դու հազար անգամ,
Ինչպես հազար կողմից խուժող ալիք:
Քեզ ընդառաջ, ոնց կապույտ միրաժ,
Իմ պատկերով իմ ձայնը կգա՝
Լքված խոհերից ու աշխարհից,
Հասմի՜կ, Հասմի՜կ, Հասմի՜կ,- խո՜ւլ կզնգա:
Եվ հնչյունները մանրահատիկ
Քո ամեն ներվից կարձագանքվեն,
Եվ ես կլցվեմ կողերիդ մեջ,
Որ անդառնալի փակվե՜մ, փակվե՜մ:
Եվ ես չեմ ելնի էլ ոչ մի օր,
Ոչ մի ակնթարթ չեմ լքի քեզ,
Քո կողերի մեջ կննջեմ խոր
Սիրահարի ու մեռյալի պես:
Եվ ոչ մի աղետ, ոչ մի մրրիկ
Ինձ քո կողերից էլ չի հանի,
Ավեր աշխարհում կշրջենք մենք,
Որպես առասպելից պոկված քամի: