Ռազմիկ Դավոյան

ԿԵՂԵՎԴ ԲԱՑ ԱՐԱ

Բաց քո կեղևը, ծա՛ռ,

Ա՛ռ ինձ կեղևիդ մեջ...

Անցան օրեր մեկ-մեկ,

Անցան օրեր զույգ-զույգ,

Ճաշակեցինք և սեր,

Եվ տառապանք, և սուգ:

Հոգնեցրին ինձ արդեն

Օրերը լայն ու նեղ,

Հոգնեցրին ինձ արդեն

Մեղավոր ու անմեղ,

Հոգնեցրին ինձ արդեն

Տխրությունն այս ցանցառ

Եվ կարոտներն այս խեղճ,

Դե բա՛ց կեղևդ, ծա՛ռ,

Ա՛ռ ինձ կեղևիդ մեջ:

Ա՛ռ ինձ կեղևիդ մեջ.-

Այս անծաղիկ դարում

Ես կձուլվեմ քեզ հետ՝

Որպես փոքրիկ գարուն:

Որպես թաքուն թախիծ,

Տերևներիդ խորքում

Ես կփայլեմ տխուր

Ու կմտնեմ խոր քուն:

Ու հողմերը թե գան՝

Ինձ խլեն քո ձեռքից,

Ես կարթնանամ, ծա՛ռ իմ,

Կըորոտանք մեկից:

Ես կձգվեմ քեզ հետ,

Ես կճկվեմ քեզ հետ

Ու հողմերի ձեռքից

Ես կփրկվեմ քեզ հետ:

Ու մի թաքուն գիշեր,

Երբ բոլորը քնեն,

Ես քեզ կախարդական

Բառեր կըկրկընեմ.

Կերթանք կամաց-կամաց,

Կելնենք թաքուն-թաքուն,

Ու քնի մեջ նրան

Կդարձընենք անքուն:

Նրա երազի մեջ

Կախարդական մի ծառ

Մարդկային ձև կառնի,

Կշնկշնկա կամաց

Եվ մարդկային լեզվով,

Որպես լեգենդ պայծառ,

Կբարբառի նրան

Անհո՜ւն, կորած մի սեր

Եվ մի կարոտ անծայր:

Հետո կամաց-կամաց,

Ցավով մեր շողշողուն,

Որպես կորած տեսիլք,

Մենք կթաղվենք հողում: