Իսկ ես, մշուշներում քնած փոքրիկ մանուկ,
Անօգնական, անզեն: Մենակության վախից
Տեսնում էի միայն մատները քո երկար,
Եվ իջնում էր վրաս ասպատակող թախիծ:
Լսում էի միայն արձագանքդ հեռու,
Որ փշրում էր տխուր աղաչանքս խաչե.
Սակայն աշխարհով մեկ փռված կրակներիս
Կայծերն հիմա շուրջդ սաղմոսներ են երգում.-
Սե՛ր իմ, վերջիվերջո, հավատ կա, չէ՛: