Ռազմիկ Դավոյան

***

Արևն անջատեց ծառից

Նրա ստվերը,

Էությունը նրա,

Ու խփեց մայթին,

Որ կապույտ էր մի քիչ ու սև էր:

Իսկ ծառը նայեց խոնարհ

Ու զարմացած.

Նա ինքն իրեն այդպես

Երբևէ տեսե՞լ էր: