Առավոտը հանդարտ սար ու ձոր էր լցվում.
Մուժը քլթքլթում էր մատների տակ նրա .-
Ճերմակ ժանյակներով կապույտ ցողի նման
Նստել էիր փոքրիկ կոճղի վրա:
Ո՞ւր գնայի, աստված, ո՞ւր փնտրեի ես քեզ՝
Այդքան մաքուր ու նենգ, այդքան չար ու բարի: -
Ճերմակ ժանյակներդ արձակեցիր մեկ-մեկ,
Ձեռքդ առաջ բերիր և ասացիր՝ արի:
Մոտեցիր ինձ, ասիր, շոյիր ցողը կապույտ,
Ինչ որ հասնում է քեզ, առ ու գնա.-
Ու ես փախա հետո, ու չքացա հետո,
Ու գնում եմ այդպես մինչև հիմա: