Աշխարհը լիքն է կործանումներով,
Աշխարհը լիքն է տագնապով վայրի,
Մարդասիրության խենթ սամումներով
Մարդիկ քանդում են տունը աշխարհի:
Բառը տանջանքից խուլ թպրտալով
Արյունոտվում է շուրթերին իմ տաք,
Երբ որ տեսնում եմ՝ մագիլ է պահված
Իրար գուրգուրող աղավնիների
Փետուրների տակ:
Հիրավի, ե՞րբ է սկսվել անվերջ
Այս խառնությունը.
Մարդը իր ցավը ե՞րբ է ճանաչել.-
Տանջանքը գուցե ծնվեց այն պահի՞ն,
Երբ համր շունը սովորեց հաչել:
Առաջին վիշտը աշխարհի վրա
Չէր կարող մենակ, ուզում էր ընկեր,
Նրա մեջ վշտի տենչանքն էր եռում,-
Վշտերի հոտը քշում ենք հիմի
Դեպի անանուն, անսահման հեռուն:
Եվ այդ վշտերի անսահման հոտին
Տե՛ր իմ, ի՜նչ տանջանք, Կայենն է հովիվ.-
Եվ կա մի վիշտ էլ, որ այդ Կայենին
Գիտենք Աբելի մահվան շնորհիվ:
Շոշափեմ ձեռքով և տեսնեմ աչոք,
Որ իմ մեջ չկա արնադավ Կայեն,
Մոլեռանդորեն իջած ծնկաչոք
Պագանեմ երկիր, առ աստված - հայեմ: