Ռազմիկ Դավոյան

ԱՇՈՒՆ

Աշո՛ւն, ինչո՞ւ եկար

Իմ քնքշության պահին...

Այգին թափո՜ւր-թափո՜ւր,

Այգին՝ աշնանային:

Այգին տխրեց այնպես,

Տխրեց լոկ մի օրում,

Ու տերևներն անտես,

Տխրություն են ծորում:

Աշունն ելավ հետո

Այգուց մտավ քաղաք,

Շրջեց ամեն մայթով,

Կպավ ամեն պատով,

Մինչև ննջեց խաղաղ

Ինչ-որ սրտում մի ծեր,

Ուր տարիներ առաջ

Իր հետքերն էր գծել: