Ամուսնուս հիշատակին
Վերնաշապիկներդ լվանում եմ, ավա՜ղ, ես վերջին անգամ,
Վերջին անգամ նրանց գուրգուրում եմ խորունկ
Տաշտի մեջ մեր հին,
Որն ինձ գերեզմանդ է հիշեցնում, ասես անդունդի բերան,
Ու տաք արցունքներս կաթկթում են, մերվում
Օճառաջրին:
Ա՜խ, ձեռքս չի գնում, որ նրանց տրորեմ, ոլորեմ, քամեմ,
Վախենում եմ հանկարծ, թե անզգույշ դիպչեմ
Սրտիդ անամոք.
Այս ամեն մեկի հետ մի հուշ է շուլալվել օրերում այն շեն,
Որ չի վերադարձնի ինձ որպես սփոփանք
Աշխարհում ոչ ոք:
Այս ճերմակ, գծավոր վերնաշապիկի մեջ երկյուղածությամբ
Դու առաջին անգամ զգացնել տվիր,
Որ սիրում ես ինձ,
Այս կրակագույնն էր հագիդ, օ՜, հիշում եմ, երբ դու աստղերի չափ
Ինձ հավատարմություն ու գորով խոստացար,
Իմ թա՛նկ կողակից:
Դու այս փիրուզափայլ վերնաշապիկի մեջ խելագար ու խեղճ,
Երգեր էիր գրում քո սուրբ սիրո մասին
Ու զոհողության,
Երանի՜ այն օրը, որ այս ոսկեգույնի ուսը պատռվեց,
Երբ ինձ ծառի մթնում զոռով համբուրեցիր
Առաջին անգամ...
Այս կապույտն էր հագիդ, երբ գրկեցիր քնքուշ
Նորածին դստերդ զորությամբ Աստծո,
Եվ քեզ հայր զգալով, դեմքիդ հանեցիր խաչ,
Իսկ այս իմ նվիրած սև վերնաշապիկով,
Ի ցավ զուսպ հոգուս,
Դու առաջին անգամ ծունր իջար ուրիշ
Փեշերի առաջ...
Բայց դու հրաշք էիր բոլոր գույների մեջ, բոլոր փեշերի,
Բոլոր գդակների ու բյուր զանգերի մեջ,
Դու՝ շող հուրհրան,
Հոգիդ սիրո հիվանդ, երկինք հասած հիմա, ուր էլ գիշերի,
Մեր տան լուսամուտից համբույր է ինձ ճամփում
Ամեն աղոթարան...
Քեզանից զուրկ կանգնել վերնաշապիկներիդ խուրձի դեմ անտեր,
Լվանում եմ, շոյում և ամեն մեկի հետ
Խոսում առանձին,
Ու տաք արցունքներս կորստիդ մորմոքից կաթկթում են դեռ,
Թրջում մայրամուտվող սիրուս այրիացած
Աշունը վերջին...