Ա՜խ, երանի՜ քեզ,
Որ այդքան ուժգին ու խորն ես սիրում,
Եվ ինձ տեսնելիս ներքուստ շվարում,
Այնպես ես դողում, գունատվում այնպես,
Որ թվում է ինձ, թե սիրուս հակված՝
Ուր որ է հիմա կմարես հանկարծ:
Ա՜խ, երանի՜ քեզ,
Որ այս անցավոր աշխարհում ունայն
Լցվել ես սիրո գանձերով միայն,
Ու կյանքը աչքիդ հավիտենապես
Մի երանելի մեծ ու անհատնում
Մարդկային հսկա դրախտ է թվում...
Բայց ոչ երանի, ոչ երանի քեզ,
Որ անկարող ես նվաճել մի բուռ,
Հազար հույզերի ու լույսերի գուռ
Կանացի սիրտը, լի սափոր որպես,
Որպես գինարբուք, ցավերի շեղում,
Համաշխարհային այս մեծ ժխորում...