Կրակն անցնում՝ հուրն է անցնում,
բայց կա հո՛ւրդ, Սայաթ-Նովա,
Սի՛րտ ես վառել, ամեն սրտում
կա անո՛ւնդ, Սայաթ-Նովա,
Խալխի նոքար չլինեիր,
չէի՜ր լինի երգի արքա՜,
Մեր այս դարին այնքա՜ն է պետք
բարությունդ, Սայաթ-Նովա:
Աշխարհն ո՞ւմ է մնացել, որ...
Բայց քեզ մնա՛ց և հա՛ր մնաց:
Քո գնալով այս աշխարհին
մա՛զ չէ՝ պակաս աշխա՛րհ մնաց,
Ամեն երգդ քեզնից էլ շա՜տ
երկիր գնաց և դա՛ր մնաց,
Բախտավոր են, ա՜խ, քեզանից
ծով երգերդ, Սայաթ-Նովա:
Քեզ պալատից արքան հանեց,
գտար հոգո՛ւ բյուր պալատներ:
Սիրտդ վանքում աղոթք չարեց,
վա՛նքը պիտի քեզ աղոթեր,
Քո սիրելին միա՜կը չէր,
սիրում են քեզ միլիո՛ն սրտեր,
Ծիածանից շատ գույն ունի
բնությունդ, Սայաթ-Նովա:
Ոչ ոք քեզ պես դեռ չի երկնել
Եվ չի երգել եռալեզու,
Եղբայրության մասին կյանքում
քի՛չ ես խոսել: Հուզե՛լ ես դու:
Ու թե այսօր ողջ աշխարհը
լրիվ անգիր քեզ չի ասում,
Մեղքը մե՛րն է: Թող մեզ ների՜
մեծությունդ, Սայաթ-Նովա:
Երկու հարյուր հիսուն տարիդ
տոնեցինք մենք՝ երգիչ դարձած,
Ո՜ւր էր՝ քեզ պես մե՛նք էլ մնանք,
երբ կգնանք մի օր անդարձ:
Հավատում ենք քո գալիքին
ու երանի՜ տալիս նրանց,
Որ կտոնեն երկու հազար
հինգ հարյուրդ, Սայաթ-Նովա: