Մայրը նշում է ծնունդը որդու,
Իսկ որդին չկա՝ զոհվե՛լ է մարտում:
Լուսանկարն է դրված սեղանին՝
Մոր միակ լույսը և սպեղանին:
Հին ընկերներն են նստել գլխահակ,
Իսկ մի աթոռը մնում է դատարկ:
Մայրն ստիպում է որ երգեն, ցնծան,
Բայց սիրտը, սիրտը լալիս է անձայն:
Ծննդյան օրն է մինուճար որդու,
Որ տասնութամյա՝ զոհվել է մարտում:
Իսկ մի՞թե, աշխարհ, սխալ կլիներ,
Եթե իր տոնին նա ներկա լիներ...