Հայն իր մանկանը կոչել է Ազատ,
Որ ազատ լինի հողը հարազատ:
Բայց հարձակվել են վայրենի՜ մարդիկ,
Եվ նա զավակին կոչել է Մարտի՛կ:
Երկիրն է պղծել թշնամին հրեշ,
Եվ հայրը որդուն կոչել է Վրե՛ժ:
Որպեսզի որդին կռվի տաքարյուն,
Հայրը ծնվածին կոչել է Կորյուն:
Նահատակնե՜ր են պետք եղել հերոս,
Եվ նոր անուն է գտել՝ Մարտիրոս:
Որպեսզի երկիրն առնի հարություն,
Հայը կոչվել է նաև Հարություն:
Լավ լուրերի է սպասել հավետ,
Եվ իր մանչուկին ասել է Ավետ:
Որ ազգը կռվի և մնա սակայն,
Որդուն կոչել է նա Մնացական:
Հույսո՛վ է ապրել մթնում խաբուսիկ
Եվ անվանել է իր որդուն Հուսիկ:
Այժմ հայն ունի բախտավո՜ր մի կյանք
Եվ զավակներին անվանում է Հայկ...