Արամայիս Սահակյան

ՀԱՅԻ ԵՐԳԸ

Ուզենք-չուզենք՝ հայ ենք

Վ. Սարոյան

Մարդիկ, ես հա՛յ եմ,

Մաշտոց և Գա՛յ եմ,

Եկել եմ հնից:

Տեսել եմ ավե՛ր,

Տարել եմ ցավե՛ր,

Բայց ապրե՛լ նորից:

Հիմա իմ ուժը

Մե՛ծ է, քան հուշը,

Մ՜եծ է անհունից:

Եվ նույնիսկ մա՛հն էլ

Վախենո՜ւմ է իմ

Անմահությունից...

Մի ձեռքիս գի՛րք է,

Մի ձեռքիս մի՛րգ է,

Իսկ սրտում՝ երա՜զ -

Որ Մասիս սարը

Չմնա՜ սառը,

Շոյե՛մ ձեռքով այս:

Եվ հայոց հողը

Պղծել է գո՛ղը,

Մա՛հ է տարածել,

Քար սրտերով էլ

Զարմանալո՜վ է

Հողը քարացել:

Հաճախ ցնցվում եմ,

Երբ մտածում եմ,

Նստած այս տանը.

Մի՞թե մի ազգին,

Մեր հայո՜ց ազգին

Շատ չէր այսքանը...