Արամայիս Սահակյան

ՀԱՅ ԳՐՈՂՆԵՐԸ

Գնացողաց՝ հիշատակ,
Մնացողաց՝ երկար կյանք:
Երբ հայ գրող է կյանքից հեռանում,
Գրական տունն է որբանում ասես:
Եվ ես ուզում եմ անուն առ անուն
Հիշել բոլորին, ում տեսե՛լ եմ ես:
 
Նրանք կմնան մեր մեջ, աշխարհում:
Եվ, այնուհանդերձ, կսկիծով սրտի՝
Ես Դեմիրճյանի թափորն եմ հիշում,
Թափորն եմ հիշում Իսահակյանի:
 
Արազին հանգավ ճերմակ մոմի պես,
Իսկ Ալազանը բոցկլտաց երկար:
Զորյանը փլվեց հայոց բերդի պես,
Զարյանը՝ որպես կաղնին տիրակալ:
 
Գնաց Քոչարը՝ ջահել նահապետ:
Սևունցը՝ որպես գեղեցիկ ասպետ:
Կոստան Զարյանը, որ հեռվից դարձավ,
Եվ Նորենցը, որ... նորի՛ց հեռացավ:
 
Գնաց Տարոնցին, Անանյանն անկեղծ,
Գուրգեն Բորյանը, Գուրգեն Մահարին:
Խաչիկ Դաշտենցը գնաց-խառնվեց
Իր քաջ ու խիզախ ֆիդայիներին...
 
Օ՜, Պարո՜ւյր Սևակ... Օ՜, Պարո՜ւյր Սևակ,
Վշտից մեր աչքը դարձել է սև ակ:
Ողջ ժողովուրդն է հուզված ու ազդված:
Աստվա՛ծ, խլեցիր մեզնից մի աստված:
 
«Դեռ կամ» - ասելով, խորհելով այսպես,
Եվ կյանքի հույսը սրտի մեջ պահած՝
Գեղամ Սարյանը մարեց լույսի պես
Եվ ապրողներին օրհնելով գնաց:
 
Մե՜ղմ, ծանրակշի՜ռ, բարեկի՜րթ, անձա՜յն՝
Էդվարդ Թոփչյանը այրվեց ու գնաց:
Հետո Ռաֆայել Արամյանն անցավ,
Եվ քաջ սասունցի Մուշեղը գնաց:
 
Անցավ Արշալույս Սարոյանն անցորդ,
Գնաց Կարենցը, Գրաշին հպարտ,
Սալախյանն, ինչպես գեղեցիկ կարոտ,
Եվ Խեչումյանը, ինչպես մագաղաթ:
 
Հրաժեշտ տվեց Գիգին նրբազգաց:
Եվ հայրենադարձ Քեշիշյանն անդարձ:
Արաքս, Արաքսման, Թափալցյան, Սարմեն,
Հուրունց, Վահունի, Շաթիրյան, Արմեն...
 
Գեղեցիկ Սուրեն Այվազյանն անցավ,
Հմայիչ Աբիգ Ավագյանն անցավ,
Բարեսիրտ Զարզանդ Դարյանը անցավ,
Ամեն մեկն անցավ, բայց թողեց մի ցավ:
 
Ամբողջ հայության ուսերի վրա,
Ամբողջ հայության սրտերի վրա՝
Հայ երգի Մասիս Շիրազը գնաց,
Իր Մասիս սարը ազգին կտակած:
 
Ես մի ցանկություն ունեմ մարդկային,
Որ անունների ցանկը չերկարի:
Ավա՜ղ, կորուստներ՝ շատ ունեցանք մենք,
Եվ մեղավոր ենք մե՛նք էլ ինչ-որ տեղ...

Яндекс.Метрика