Արամայիս Սահակյան

ԾՆՈՂԱԿԱՆ ԺՈՂՈՎՆԵՐ

Գյուղի իմ դպրոց՝ պարզ ու հասարակ,
Իմ ակադեմիա և համալսարան...
Մեր ծնողական ժողովներում
Լոկ մայրե՜ր էին լինում նստած...
Ատելությունը մեր սրտերում
«Կռիվ» բառի հետ ծնվեց, մնաց:
 
Ախ, շա՜տ-շատերս չունեինք հայր,
Սակայն ունեինք տխուր մայրեր,
Որ զարմանալի արագությամբ
Ծերանում էին մեր աչքի դեմ:
 
Հոտ էինք քաշում երկա՜ր-երկա՜ր՝
Հացի դատարկված ամբարներից...
Կամ ուզում էինք հիվանդանալ,
Որպեսզի զրկվենք ախորժակից:
 
Խաղալիք էին ծախում հացով
Հեռվից գյուղ բերված գերի մարդիկ:
Բայց ինչպե՞ս գնել դա չեղածով. 
Մեզ և հաց էր պետք, և խաղալիք:
 
Թող անցյալ մնա դա, Հայրենի՛ք:

Яндекс.Метрика