Երբ պատերազմը նոր էր վերջացել,
Կայարան էի ամեն օր գնում:
Գնացքը հույս էր շատերին դարձել,
Իսկ շատերին էլ՝ հուսախաբություն:
Մի զինվոր տեսա՝ թևքերը դատարկ...
Նայում էր տխուր, գուցե սպասում,
Իսկ հեռվից, գրկած ծաղկեփունջը թանկ,
Խելագարի պես մի կին էր վազում:
Հասավ, վազի պես փաթաթվեց նրան,
Հետո շփոթված մեկնեց ծաղիկներ,
Բայց ծաղիկները թափվեցին-ընկան,
Ինչպես զինվորի թևերն են ընկել:
Շատ տարիներ են անցել այդ օրից,
Եվ շատ դեպքեր են եղել իմ կյանքում,
Բայց ծաղիկներ են նվիրվում երբ ինձ՝
Երկու ձեռքերս դողում են թաքուն...